Over nabijheid, ruimte en verbinding
Soms voelt afstand als een klap. Als een afwijzing, een terugtrekking, een bewijs dat jij te veel was of niet genoeg. Zeker voor wie diep voelt, zich hecht met het hart wijd open en leeft vanuit verbondenheid, kan afstand van een ander aanvoelen als verlies. Maar wat als afstand niet betekent dat de ander jou afwijst, maar zichzelf probeert vast te houden?
We leven in een wereld waarin nabijheid vaak wordt verward met samensmelting. Waar liefde wordt gemeten in beschikbaarheid, in reactiesnelheid, in gedeelde momenten. En waar ruimte nemen, een pauze, stilte, een pas op de plaats, al snel wordt gezien als koudheid of onverschilligheid.
Toch is het juist daar, in het spanningsveld tussen nabijheid en ruimte, dat echte verbinding zich kan verdiepen.
De gevoeligheid voor afstand
Voor mensen met een gevoelige aard, of een geschiedenis van verlatingspijn, is afstand vaak beladen. Het lichaam herinnert zich oude verhalen. Momenten waarop je er alleen voor stond, niet werd gezien, te veel voelde of juist te weinig kreeg. Die herinnering wordt snel geprojecteerd op het nu: zie je wel, ik ben weer alleen. Terwijl de ander misschien helemaal niet weggaat, maar zichzelf juist beschermt tegen overweldiging.
Zeker in intieme relaties zie je vaak een dans tussen degene die nabijheid zoekt om zich veilig te voelen en degene die ruimte nodig heeft om zichzelf niet te verliezen. Beiden verlangen naar verbinding, maar spreken een andere taal.
Ruimte als daad van liefde
Wat als we ruimte niet langer als bedreiging zien, maar als mogelijkheid? Als een ademhaling in de relatie. Een moment waarin ieder weer even thuiskomt bij zichzelf, om vervolgens opnieuw te kunnen kiezen voor contact.
Ruimte is niet het tegenovergestelde van liefde. Ruimte ís liefde. Ze zegt: “Ik vertrouw erop dat jij blijft, ook als ik even loslaat.” Ze zegt: “Ik gun jou jouw binnenwereld, zonder dat ik verdwijning vrees.”
In die ruimte kunnen emoties landen. Inzichten rijpen. Verlangen helder worden. En misschien zelfs het besef dat de ander jou niet heeft afgewezen, maar juist de relatie wilde behouden door niet zichzelf te verliezen.
Mijn eigen les
Als gevoelig mens herken ik hoe moeilijk dit is. Hoe snel ik de stilte van de ander vul met mijn eigen angst. Hoe ik soms ga trekken aan een draadje waarvan ik diep vanbinnen weet: dit is niet de weg.
Maar ik leer steeds meer om bij mezelf te blijven. Om te voelen wat ík nodig heb, zonder dat meteen bij de ander te zoeken. Om mijn eigen nabijheid te beoefenen, ook als ik iemand mis. En om ruimte niet als leegte te ervaren, maar als bedding. Voor mezelf. Voor de ander. Voor het grotere verhaal dat zich tussen ons ontvouwt.
Een uitnodiging
Misschien lees je dit omdat je zelf iemand mist. Omdat je niet weet of je nog wel belangrijk bent. Of omdat je verlangt naar verbinding zonder jezelf te verliezen.
Weet dan: afstand is niet altijd een deur die dichtvalt. Soms is het een tussenruimte waarin iets nieuws mag ontstaan. En soms is het pas in de stilte, in de adempauze, dat we horen wat werkelijk gesproken wil worden.
