September. De lucht is alweer frisser, het licht verandert, en de zomer zakt langzaam weg uit ons lijf. Toch wordt dit moment vaak ervaren als een nieuw begin. Scholen starten, jaarplanningen worden uitgerold, vergaderingen stromen vol met woorden als commitment en focus. Het ritme van de buitenwereld lijkt te zeggen dat we vooruit moeten, dat we plannen moeten maken en alles moeten structureren.

Er zijn van die dagen waarop de wereld zwaarder voelt dan nodig lijkt. Alsof je alles intenser binnenkrijgt: de blik van een voorbijganger, een subtiele sfeerwisseling in een ruimte, een woord dat nét te hard binnenkomt. Je hart versnelt bij een spanning die nog niet wordt uitgesproken. Je huid registreert een kilte waar anderen alleen maar praten. Je adem stokt bij een achteloos woord dat jou diep raakt. En tegelijk voel je ook die andere kant in jezelf. De lichte, speelse beweging die verlangt naar dans, verwondering en ademruimte. Beide kanten zijn er. Beide waar.

Wat blijft er van je over als je jezelf niet langer beschrijft via etiketten en labels, maar afdaalt naar wat daaraan voorafgaat? Stel je voor dat je geen enkele titel of eigenschap mag noemen. Dat je je naam niet uitspreekt, je functie niet benoemt, je verleden niet aanhaalt. Wat blijft er dan voelbaar in jou?

Er zijn momenten waarop stilte luider spreekt dan woorden ooit zouden kunnen. Niet omdat er niets te zeggen is, maar omdat er iets anders gebeurt. Iets dat zich afspeelt onder de oppervlakte, voorbij taal en uitleg. In die momenten gaat communicatie niet via onze stem, maar via iets veel verfijnders: onze afstemming.

Soms voelt afstand als een klap. Als een afwijzing, een terugtrekking, een bewijs dat jij te veel was of niet genoeg. Zeker voor wie diep voelt, zich hecht met het hart wijd open en leeft vanuit verbondenheid, kan afstand van een ander aanvoelen als verlies. Maar wat als afstand niet betekent dat de ander jou afwijst, maar zichzelf probeert vast te houden?