Gisteren rolde ik mijn mat uit bij een Iyengar-workshop. Het was zo’n zaal waar de stilte nét een beetje te enthousiast aanwezig is, alsof iemand het volume van de rust per ongeluk heeft omhooggedraaid. De vrouwen om me heen vormden een heerlijk gemêleerde groep; doorleefde lichamen, stugge maar vastberaden lichamen, lichamen die al wat langer meedraaien en lichamen die je aankeken met een blik die zei dat ze het allemaal wel zouden zien waar het schip zou stranden.
Ik stond daar als veertiger één van de jongsten. In theorie klinkt dat fris, maar in de praktijk voelde het alsof ik mijn middelbareschoolagenda had meegenomen naar een kring vol mensen die het vak “Levenskunst” cum laude hadden afgerond. Toch voelde het warm, alsof de groep zacht zei dat het niet ging om prestatie maar om aanwezigheid, adem en een vleugje moed om te bewegen zoals je nú bent.
Een leraar die niets zegt en toch alles zegt
Ik was vooral gekomen voor de senior teacher, iemand die niets hoeft te zeggen om toch alles te zeggen. Ze oefent geen druk uit, ze corrigeert niet op een dwingende manier en toch ga je rechtop staan zonder dat je er erg in hebt. Voor iemand die niet snel instructies aanneemt, voelt dat bijna als een vorm van stille magie.
Naast haar stond een andere senior teacher, dit keer als medestudent. Iemand van wie ik ook les krijg. Een vrouw van wie je gewoon voelt dat yoga niet alleen in haar spieren zit, maar in haar geschiedenis. Zo’n lichaam dat een verhaal vertelt voordat het überhaupt beweegt. Maar tijdens het oefenen samen gebeurde er iets dat me raakte. Haar bewegingen waren een beetje wiebelig, alsof haar intentie en haar lichaam hadden afgesproken dat één van de twee net iets later zou arriveren.
En daar stond ik dan, een mengeling van lichte paniek en innerlijk gegiechel, want dit was duidelijk niet iemand die je even vertelt hoe het moet. De vertwijfeling die opkwam maakte me niet onzeker, maar juist stiller vanbinnen. Een soort elegante twijfel die fluistert dat je even moet wachten, voelen en luisteren. Mijn gedachten draaiden hun eigen yoga-oefening, maar mijn lichaam gaf iets anders aan, iets warms en zachts dat zei dat niet weten soms de ingang is naar precies de juiste afstemming.
De stille radar die precies weet wanneer jij niet weet
Precies toen ik in die subtiele staat van half-weten en half-voelen stond, zag ik hoe de senior teacher die de workshop gaf ons scherp maar liefdevol volgde. Niet op een strenge manier, maar met die stille radar die alles doorheeft. Op de momenten waarop mijn vertwijfeling nét iets te veel om aandacht vroeg en ik voelde dat er iets moest gebeuren zonder helemaal te weten wat, stapte zij naar voren. Ze gaf geen uitleg. Ze deed het gewoon voor. Eén heldere, rustige beweging waarmee ze niet alleen de richting aangaf maar ook de ruimte opende om het zelf te voelen.
Vanaf dat moment kon ik het weer oppakken. Het leek alsof zij het zaadje aanschoof en ik daarna gewoon mocht water geven. Het voelde als een dans van doorgeven. Geen hiërarchie, geen leraar boven leerling, maar een soort ceremonieel doorstromen van wijsheid. Zo licht dat het bijna onzichtbaar was en tegelijk zo duidelijk dat je het voelde tot in je hielen.
De samenwerking die daarna ontstond voelde speels en natuurlijk. De vertwijfeling was ineens geen hindernis meer maar een plek waar mijn zachtheid begon, waar mijn aandacht scherper werd en mijn beweging preciezer. Het was alsof mijn systeem zei dat dit precies de manier is waarop ik leer: door de ruimte van twijfel heen.
Lichamen die meer zeggen dan woorden ooit kunnen
Later werkte ik met andere vrouwen. Het was een prachtig gevarieerd gezelschap, niet perfect, wel echt. Sommige lichamen hadden duidelijk wat pagina’s van hun gebruiksaanwijzing verloren. Andere waren trillend, verrassend soepel of onverzettelijk in hun eigen richting. Wat ze samen hadden, was een innerlijke levenslust die niet te trainen is. Een wil die fluistert dat het misschien even duurt om op te warmen, maar dat beweging hoe dan ook komt.
Wanneer een lichaam fragiel oogde, merkte ik dat ik vanzelf zachter ging bewegen en praten, alsof ik het systeem eerst welkom moest heten. Maar telkens wanneer ik iets kleins aanbood, een subtiel gebaar of een lichte aanwijzing, gebeurde er iets dat me telkens opnieuw ontroerde. Een rug verlengde zich alsof die zich iets herinnerde. Een arm opende zich met trots. Een heup gleed op zijn plek met een bijna voelbare zucht van opluchting.
Het was grappig en prachtig om te zien hoe lichamen die van buiten kwetsbaar leken van binnen barstensvol geestkracht zaten. Het was die stille overtuiging die zegt dat er misschien wat opstarttijd nodig is, maar dat er altijd beweging blijft.
De fysieke vorm was dan misschien minder, maar de innerlijke wil was onverminderd helder.
Wanneer het lichaam beweegt, beweegt het bewustzijn mee
Op een gegeven moment stond ik daar, half assistent, half leerling, half verbaasde mens, en merkte ik dat ik niet langer naar lichamen keek maar naar bewustzijn in beweging. Het voelde alsof non-dualiteit zelf die dag zijn eigen yogamat had uitgerold. Geen scheiding meer tussen mij en de ander, geen leraar en leerling, geen goed en fout, maar een gezamenlijk veld dat zacht wiebelde en soms verrassend vloeiend werd.
In dat veld werd voelbaar hoe mijn opleiding in emotiecoaching moeiteloos meebewoog. Er hoefde niets gefikst te worden. Niets geduwd of gecorrigeerd. Alleen aanwezigheid, voelen en volgen wat zich al aandient.
De kracht die komt met zachtheid
Aan het einde van de dag rolde ik mijn mat op met een stille glimlach. Niet omdat ik ooit alles perfect zal doen, maar omdat ik opnieuw zag wat al in mij sluimerde. Dat we niet minder worden wanneer we ouder worden. Dat we juist meer gaan onderhandelen met het leven. Dat we eerlijker, preciezer en zachter worden en daardoor thuiskomen in een nieuw soort kracht.
Een kracht die van binnen komt, die niet hoeft te schreeuwen of te presteren, die niets wil bewijzen, en die eenvoudigweg klopt.
Een kracht die glimlacht terwijl ze beweegt.
